Beste mensen,

Zoals bekend vertrok onze zoon Marc op 1 juli 2009 op vakantie naar Maleisië en Indonesië. Op 10 juli 2009 werd hij in Nunukan Indonesië volkomen zinloos van zijn leven beroofd. De dader werd een uur later gearresteerd.

De laatste maanden was de rechtszaak in Indonesië gaande. Daarnaast hadden wij nog zoveel vragen die we beantwoord wilden hebben. Het was ons ook nog steeds niet duidelijk hoe de beeldvorming ten opzichte van Marc was. De dader had een verklaring afgelegd die erop wees dat hij eenzijdig grof geweld had gebruikt en Marc zich ongewild hiertegen had moeten verdedigen. Degenen die Marc kennen weten dat hij nooit ruzie zou zoeken en hij nooit een gevecht zou aan gaan. Maar was dat in Indonesië voldoende duidelijk? Justitie had geen persoonsprofiel met achtergrond informatie opgesteld en wij als ouders waren ook helemaal niet bevraagd. De dader kon van alles verklaren (het was een één op één situatie) Marc kon niets meer over de toedracht verklaren. De dader had ook zonder Marc aan te spreken Marc onverwacht in de rug kunnen steken met bijvoorbeeld de bedoeling hem te beroven. Wie zou het weten? De getuigen zien het pas later als Marc weerloos op de grond ligt dat hij door de dader meerdere malen wordt gestoken. Al met al reden de eerste week van januari naar Indonesië af te reizen. Alex wilde proberen de rechtszitting van 5 januari 2010 (waar de officier van justitie de straf zou eisen) bij te wonen en daarnaast zoveel mogelijk antwoorden te vinden. Alex was in gezelschap van twee advocaten uit Jakarta. Samen reisden ze van Jakarta naar Nunukan (bovenin Indonesië, grens Maleisië).

Marc is in totaal twee dagen in Nunukan geweest. Hij heeft daar veel mensen gesproken op de Pasar Malam markt ongeveer 30 meter van de plaats delict en de haven waar de boot naar Sebuku vertrekt. Het was fijn te ervaren dat iedereen daar zich Marc herinnerde als een vriendelijk en belangstellend mens. Te ervaren dat Marc in die korte tijd al heel veel contact met de plaatselijke bevolking had gelegd. Dat iedereen nog wist wat er was gebeurd en afschuw daarover uitsprak. Zeker omdat, zo zei men, Marc zo´n goed mens was. In de haven in een eethuis bleek een foto (A4) van Marc te hangen waarop hij stond afgebeeld samen met de eigenaar. Die hing daar nu als herinnering! Marc had daar gepraat en geschaakt met een aantal mensen. De foto stond nog op de eigenaar zijn mobiel en het bestand kregen we mee. Een tweede man had ook een foto van hem en Marc samen gemaakt met zijn mobiel. Ook die foto kregen we mee.

De plaatselijk bevolking bij de Pasar Malam markt bleek met Marc te hebben gegeten en gepraat. Toen Marc het eethuisje die avond in het donker verliet richting zijn hotel werd hij even verderop aangevallen door de dader die daarbij een mes gebruikte. Marc was zeer zwaar gewond. Eerst was
het een 1 op 1 situatie later kwamen mensen aanrennen op het hulpgeroep van Marc. Zij zagen Marc weerloos op de grond liggen en de dader bleef op Marc insteken. Even later vluchtte de dader. Mensen probeerden Marc te verzorgen. Toen Marc zwaar gewond op de grond lag heeft een jongen met wie hij eerder een gesprek had gehad het hoofd van Marc op zijn been laten rusten en geprobeerd Marc gerust te stellen. Deze jongen hebben we uitgebreid bedankt en de rupia’s die Marc destijds bij zich had en mee naar Nederland waren vervoerd hebben we als dank op de plaats delict aan die jongen gegeven. Hem de verantwoording gegeven dit te delen met de anderen die Marc hadden geholpen.

Het was fijn te ervaren dat zoveel mensen van de plaatselijke bevolking zo’n goed gevoel bij Marc hadden. Toen de dader een uur later ongeveer 400 meter verderop door de politie werd gearresteerd waren de mensen rond de markt bezig met een grote zoektocht. De politie moest de dader snel afvoeren omdat deze mensen in opstand kwamen en hem wilden lynchen.

Vervolgens een gesprek op het ‘hoofd’ politiebureau gevoerd met de behandelende rechercheur en zijn chef. Het beeld dat zij van Marc hebben is de juiste. Ook zij gaven aan dat hier sprake was van eenzijdig geweld en Marc zich hier ongewild tegen probeerde te verdedigen .

De rechtszitting (eis OvJ) vond plaats op 5 januari 2010. Na opening van de rechtszaak leest de procureur zijn eis. Hij eindigde met een eis van 14 jaar niet zijnde het maximum van 15 jaar. De dader vertelt vervolgens aan de rechters dat hij de familie om vergiffenis wil vragen. De rechters richten zich tot mij en vertellen aan mij dat de dader dit wil. Ik zeg in het Engels: “Onze zoon Marc was een uniek en waardevol mens! Marc had een droom en wilde mensen helpen. Toen hij was afgestudeerd was hij een dokter en hielp hij mensen. Marc was een geweldloos, goed mens. Denk daarover na voordat je om vergiffenis vraagt nadat je zo’n mens hebt vermoord!” Onze advocaat vertaalt dit in het Indonesisch, de rechters vertellen de dader dat de familie niet toe is aan een vraag om vergiffenis. Op 14 januari 2010 plannen de rechters de uitspraak.

In het gerechtsgebouw een interview gegeven aan de krant Koran Kaltim. Slechts één vraag, wat vindt u van de eis van 14 jaar. Ik vertel allereerst over Marc zijn vriendelijkheid, belangstelling, geweldloosheid, zijn droom mensen te willen helpen en hoe ik de afgelopen dagen mensen in Nunukan heb gesproken die dit bevestigen en allemaal zijn aangeslagen door het feit dat Marc werd vermoord. Ik laat de foto’s zien waaronder de foto van Marc met de eigenaar van het eethuis en vertel dat die foto daar ter herinnering aan Marc hangt. Besluit te zeggen dat duidelijk mag zijn dat als je zo’n zoon verliest ook een eis van bijvoorbeeld 40 jaar voor ons niet voldoende zal zijn!

Tot zover de informatie.
Alex en Hannie Pleizier (de ouders van Marc).