Bezoek Alex en Hannie, Nunukan juni 2010

Reis naar Nunukan, Indonesië van 13 t/m 21 juni 2010.
07_ RegenboogNa het bezoek van Alex aan Indonesië voor het bijwonen van de rechtszaak in januari jl. en de daar gemaakte foto’s en filmpjes, bleef bij mij het gevoel om toch ook de reis te maken naar Indonesië. Op 13 juni was het zover en vertrokken Alex en ik voor het eerste stuk van de reis naar Jakarta. Vanaf daar werden we begeleid door 2 advocaten, Heru en Vincent. Zij hadden de rest van de reis geregeld en besproken, door Heru  werden we opgewacht op het vliegveld. Na 1 nacht in een hotel vertrokken we de volgende dag voor de rest van de reis naar Nunukan (nog 1600 km verder). Nunukan, de plaats waar Marc op 10 juli vorig jaar volkomen zinloos van zijn leven werd beroofd.

We wilden aan de hand van de foto’s die  Marc in de 2 dagen dat hij in Nunukan verbleef heeft gemaakt de plaatsen bezoeken zoals op de foto’s. Daarom hadden we de foto’s van zijn toestel laten afdrukken en meegenomen. Met de foto’s van Marc in een mapje gingen we met de voor deze dagen ingehuurde auto met chauffeur (zelfde chauffeur als in januari) naar de haven. Hier had Marc een aantal foto’s gemaakt na zijn aankomst van uit Tawau (Maleisië). Op die zelfde plaats maakten ook wij een foto. De boot waarmee Marc aankwam lag er ook nu. Op het moment dat we daar stonden begon het te regenen en verscheen er boven het water een regenboog (foto). Een mooi moment!

Vervolgens 2 foto’s in het mapje waarop vitrinekasten met grote vazen. We dachten aan het Njombang Hotel waar Marc 2 nachten was geweest. Via de chauffeur, Ahmad hebben we de eigenaar van het Hotel gevonden. Deze had het Hotel verkocht en had nu een winkel (waar ook een vitrinekast met vazen stond). De man kon nog precies vertellen hoe Marc daar binnen was gekomen, en had gevraagd wat een kamer koste. Door het gesprek en de interesse die Marc toonde had de man hem ook zijn privé kamer laten zien waar de vitrinekasten stonden. Een poosje in de winkel  met hem zitten praten (vertaling door Heru en Vincent).

Vanaf hier gelopen richting de avondmarkt naar de plaats delict. Hier rondgekeken en al gauw stond er een hele groep mensen om ons heen. Allemaal hadden ze wel wat te vertellen, later kwam ook de man die het fototoestel had gevonden aanrijden. Met hem ook nog even gesproken. Toen doorgelopen naar het kraampje/ restaurantje waar Marc de avond van 10 juli had gegeten. Hier vertelden ze over Marc, zijn I 02 Plaats delict Nunukanvriendelijkheid en interesse. Marc had daar soep gegeten en vis besteld. Hij was doorgelopen naar de keuken om te zien hoe de vis werd schoongemaakt.
’s Avonds weer naar de plaats delict.B 14 Plaats delict Nu in het donker (foto). Een emotioneel moment. Nu zie je de plaats zoals Marc daar heeft gelopen. Donkere smalle straat met 1 lantaarnpaal als straatverlichting. Je denkt aan wat er gebeurd kan zijn, hoe was de situatie, enz, enz. We zullen nooit de precieze toedracht weten omdat het een 1 op 1 situatie was. Marc kan het ons niet meer vertellen.
13 In afwachting van komst dokterDe volgende morgen als eerste  naar een restaurantje vlak bij ons Hotel. Dit was de plek waarvan Marc een foto had genomen van drie jongens aan tafel. De eigenaar kon nog over Marc vertellen hoe hij binnen was gekomen en soep had besteld en bij de drie jongens aan tafel was gaan zitten en met hen aan de praat was geraakt. Vervolgens op weg naar de 1e hulp post. Hier vandaan was de ambulance vertrokken om Marc 50 meter verder op te halen en vervolgens 100 meter verder naar een klein ziekenhuisje (foto) te brengen. Het kleine ziekenhuis was nu gesloten en ondergebracht in de 1e hulp post. Hier met twee verplegers gesproken. De dokter had nachtdienst gehad maar werd door de verplegers thuis gebeld. Even later kwam hij met ons praten. Dit was de dokter die Alex had gesproken in januari in het grote ziekenhuis en die toen uit het dossier van Marc had voorgelezen. Dit bleek niet de dokter te zijn die Marc had behandeld in het grote ziekenhuis. Vervolgens werd er naar het grote ziekenhuis gebeld en hoorden we dat we ‘s middags met de dokter die Marc het laatst behandeld had konden spreken.  Weer naar de Pasar Malam voor een gesprek met de zoon van Tawakal (eigenaar eethuisje). Nu vertelde zijn moeder dat haar broer Marc ook had gesproken en dat hij Marc had geholpen. We zouden later met hem kunnen spreken.
Vervolgens gingen we naar de rechtbank. Gevraagd om een gesprek met de rechter. Even later zaten we bij de rechter op zijn kamer. De rechter bedankt voor het feit dat zij de zaak ‘serieus’ hebben behandeld  en gevraagd dit door te geven aan de andere 2 rechters. Gesproken over de opgelegde straf van 14 jaar in verhouding tot de maximale straf (15 jaar) die de dader kon krijgen. Verteld dat voor ons als ouders 40 jaar nog niet genoeg is. Ook gesproken over vervroegde invrijheidstelling en hoe dat geregeld is in Indonesië en het feit dat wij daar heel veel moeite mee zouden hebben. In Indonesië is het zo dat je minimaal twee derde van de straf moet uitzitten en dat je vervolgens bij goed gedrag vrije dagen kunt krijgen. Deze kun je opsparen. De gevangenis directeur beslist wie er vrije dagen krijgt bijgeschreven. Dit om goed gedrag in de gevangenis te stimuleren. De rechter vertelde dat hij Marc’s foto’s en persoonsprofiel had bewaard en dat hij Marc zijn naam had opgezocht op Google. Hij was geïnspireerd geraakt door wie Marc was en hoe hij in het leven stond. Hierna een gesprek met de officier van justitie. Deze vroeg of de kleding van Marc die in beslag was genomen goed terug was gekomen bij ons. Wij vertelden hem dat dit zo was en dat we de kleding hadden verbrand en de as hiervan verstrooid is in het bos bij de as van Marc. Verder nog doorgesproken over de uitspraak enz. Hem oprecht bedankt voor zijn inzet.
14_ Gevangenis op het eiland

Vervolgens naar de gevangenis. Dit om een beeld te krijgen hoe die er uit ziet (foto). Er omheen gelopen en vanaf een heuveltje kon je over de muur kijken en zag je een dubbele muur. Heru één van de advocaten was er binnen geweest om papieren te laten tekenen voor het hoger beroep. Hij kon ons vertellen over de indeling. De gedeeltes met grijze golfplaten daken zijn de verblijven voor de gevangenen. De rode daken zijn de officiële gebouwen.

Terug naar Nunukan voor de lunch en vervolgens naar onze afspraak in het ziekenhuis. Een groot nieuw gebouw. Bij de deur moesten onze schoenen uit en op sokken of blote voeten gingen we naar binnen. In de hal zag je vier bedden van de 1e hulp. Marc lag op het bed links vooraan (foto). Hier werd Marc behandeld vertelde de dokter en heeft hier nog 10 minuten geleefd. Hij had geen polsslag meer maar met de stethoscoop hoorde hij wel hartslag. 27_ Hoofdziekenhuis Nunukan eerste hulp Marc lag in het bed vooraan linksMarc werd aan de beademing aangesloten omdat hij erg moeizaam ademde door de steekwond in zijn longen. Hij had erg veel bloedverlies door de andere steekwonden. Door de arts werd een injectie gegeven om het hart te stimuleren en werd hij gereanimeerd maar dit kon Marc niet meer helpen. Dit was voor ons een emotioneel gesprek het ging wel over de laatste minuten dat Marc nog vocht voor zijn leven.  Deze feiten wil je weten hoe zwaar emotioneel dan ook. Dit was een goed gesprek waar je de vragen die je nog had kon stellen. Gevraagd of Marc een kans had gehad als de medische hulp eerder was geweest. De dokter dacht dat de ernst van de verwondingen Marc geen kans gaven op overleven door met name de verwonding aan zijn longen en mild. Gevraagd of er een operatiekamer was. Die hadden ze wel maar alleen voor Chirurgie. Alle andere specialisten moesten worden gebeld en dan van een ander eiland komen wat wel een halve dag kon duren. Ook gevraagd of er in een Nederlands ziekenhuis een kans was geweest. Volgens de arts waren de verwondingen zo diep en zo ernstig dat overleven niet mogelijk was. De arts bedankt voor zijn inzet en hulp aan Marc. Terug naar Nunukan en in een koffietentje aan de haven koffie gedronken en zitten napraten. 16_ Eethuisje Tawakal

Deze avond eten op de Pasar Malam bij het eethuisje van Tawakal (foto). De soep die Marc zo lekker vond volgens de vrouw en witte rijst met kip. Marc had er vis gegeten. Op de terugweg naar het hotel nog gesproken met de jongen die Marc zijn hoofd had ondersteund op de plaats delict. Hij vertelde dat hij 17 jaar is en dat hij bij Marc was gebleven tot hij in de ambulance ging. Wij bedankten hem en zeiden dat we het erg moedig vonden dat hij dat voor Marc gedaan had.

19_ Toeloop van mensen in cafe aan de haven waar foto van Marc hangtDe volgende morgen stond een bezoek aan de haven op ons programma. Toen we daar aan kwamen lopen werd Alex van een afstand al herkend en werden we mee genomen naar het restaurantje waar de foto van Marc nog steeds hangt. Dan sta je daar en komen de tranen bij het zien van de foto die je al kent maar die er nog steeds hangt als herinnering aan Marc. Veel mensen stromen toe en kunnen ons allemaal over Marc vertellen vaak met tranen in hun ogen.  De man met het rode shirt (foto) blijkt ook nog een foto van Marc op zijn mobiel te hebben. De foto werd genomen tijdens het schaken. Via Heru en Vincent word deze overgezet op de mobiel van Alex. Hier zijn we erg blij mee. Op de foto kun je aan Marc zien dat hij het naar zijn zin heeft (foto). Hier hebben we de foto’s van Marc laten zien en konden de mensen die zichzelf herkenden het ons vertellen.  Marc had met hen zitten praten en interesse getoond voor hun leven. Ze vonden het bijzonder omdat toeristen niet met hen spraken maar Marc deed dat wel. Marc dronk er verschillende glazen ijsthee en kreeg van hen cake aangeboden omdat ze dachten dat hij honger had. Zij spraken weinig Engels  maar Marc probeerde ook Indonesisch met hen te spreken met woorden uit het reisboek dat hij bij zich had. 6_ Marc aan het schaken op 10 juli 2009Ook informeerde hij naar interessante plaatsen en die schreef hij op. Ook schreef hij de Indonesische woorden voor  olifanten en nog andere voor hem bruikbare woorden voor in zijn reisboek zo vertelden de mannen. Ze vonden hem erg open en vriendelijk naar hen toe. Ze vonden het fijn dat hij de moeite nam om met hen te praten. Daarom hoefde hij ook niet te betalen omdat ze vrienden waren. Marc zou ook nog terug komen naar Nunukan als hij in Sebuku was geweest. Toen ze de volgende ochtend hoorden wat er met Marc gebeurd was wilden ze het eerst niet geloven. Een aantal van hen zijn toen naar het politiebureau gegaan om met de dader te kunnen spreken wat niet mocht van de politie. Verschillende mensen die op de foto’s van Marc stonden een foto gegeven. Nog verder over de markt gelopen en gekeken waar Marc foto’s had gemaakt. Alle plaatsen die Marc op de foto had gezet hebben we  gevonden. Koffie gedronken bij de bakker en besproken wat er nu nog te bekijken was. We kwamen tot de conclusie dat we in korte tijd alle mensen hebben gesproken met betrekking tot Marc die we wilden spreken en dat we alle plaatsen hebben bezocht die we wilden bezoeken.

45_ Huis van de ouders van AhmadOmdat we een middag over hadden kwam Ahmad met het idee om met een bootje naar het naastgelegen eiland Sebatik te gaan. Hier was hij geboren en zijn ouders woonden er nog steeds. Daar dronken we koffie op de veranda en spraken met de familie over Marc, keken foto’s en spraken over het leven op het eiland. De familie was erg meelevend en emotioneel betrokken. Spraken ook over het verlies van hun schoonzoon. We werden uitgenodigd om het huis te bekijken Hoe ze wonen. De inrichting is summier. Ze koken op 1 pit en op houtskool. 51_ In gesprek via vertalen advocatenZe hebben alleen elektriciteit voor verlichting. Vergeleken bij hen leven wij in luxe. We proefden ook een gele ronde vrucht (zo groot als een pingpong bal) genaamd Dukuh. Het had een citrus smaak. Lekker zoet.
Weer met de boot naar Nunukan. Halverwege tussen de eilanden stopte de motor ermee. De eigenaar ging nog wat aan het sleutelen maar dat mocht niet baten. Nu was het wachten tot er een andere boot langs kwam. De boot die langskwam kon ons niet slepen maar zou een andere boot sturen vanuit de haven. Enige tijd later werden we op sleeptouw genomen naar de haven van Nunukan.  Van te voren hadden we nog gezegd als de motor uitvalt dan moeten we roeien. Er was trouwens maar één roeispaan aan boord.54_ In gesprek met Idris
’s Avonds spraken we met de oom, Idris uit het eethuisje. Hij vertelde dat hij Marc geholpen had toen hij zwaar gewond op de grond lag. Marc had hem gevraagd zijn benen gebogen omhoog te houden en zijn knieën te buigen om te proberen het bloeden te stoppen. Toen de ambulance kwam heeft deze man Marc helpen dragen naar de ambulance en is meegereden naar het kleine ziekenhuis 100 meter verder. Daar stond de dokter al op hen te wachten. De dokter onderzocht Marc en vroeg hem zijn naam, leeftijd en nationaliteit. Marc  kon deze gegevens vertellen. Idris werd toen gevraagd de 1e hulp te verlaten. We hebben de man bedankt en hem een foto van Marc gegeven.

56_ Bagage vervoer naar de speedbootDe laatste ochtend in Nunukan hadden we om 9.00 uur afgesproken voor het ontbijt. Al eerder werd op onze deur geklopt door Vincent dat er via de chauffeur bericht was gekomen dat het vliegtuig die dag niet zou vertrekken vanuit Nunukan i.v.m. motorproblemen. 57_ Door moterpech vliegtuig met de speedboot naar TarakanOnze advocaten zouden via de chauffeur proberen een speedboot te charteren voor het eerste stuk van de reis zodat we het volgende vliegtuig nog wel konden halen. Om 10 uur waren we in de haven, ditmaal voor vertrek per boot naar Tarakan. Een tocht van 2 ½ uur. Al schokkend in een boot die over de golven bonkte. Dan duurt 2 ½ uur wel lang. Maar ondanks alles is het uitzicht en de omgeving, zoals de eilandjes, de mangrovebossen, de vissershutjes op palen in zee, wel heel erg mooi.

Terug kijkend op de dagen in Nunukan dan waren dat zware en emotionele dagen omdat alle plaatsen en mensen die we spraken wel iets met Marc te maken hadden. We liepen in de voetsporen van Marc aan de hand van zijn foto’s. Maar waren ook op plaatsen die te maken hadden met zijn overlijden en de nasleep daarvan. Toch was dit ons doel en hadden we dat zeker niet willen missen. Daarnaast besef je dat Marc deze reis alleen maakte. Dan krijg je respect voor hem en de manier waarop hij reisde en de contacten die hij legde. Hoe de mensen in Nunukan nu nog emotioneel over hem spreken, hoe geïnteresseerd en vriendelijk hij was, voor velen als een vriend. Geweldig trots zijn we op Marc, hoe hij reisde en de manier waarop hij in het leven stond.

65_ OphaalbrugDe twee volgende binnenlandse vluchten gingen zonder problemen en ’s avonds om 19.00 uur waren we in Jakarta. Vandaar met de taxi naar ons hotel. Door de traffic jam (file) duurde de rit bijna 2 uur. Daarna nog op onze uitnodiging uit eten met Heru, Vincent en hun baas Yudianta als dank voor hun inzet. Als cadeau hadden we een kookboek voor hen meegenomen, Hollands koken (2x Engelse vertaling en 1x in het Nederlands). Dit omdat Heru en Vincent in Nederland gaan studeren en dan alvast wat kunnen oefenen. Vooral de hutspot en de erwtensoep leken hen wel wat om te gaan uitproberen.
Na het ontbijt hadden we afgesproken om met Heru en Vincent  Jakarta in te gaan. Vincent kwam alleen omdat Heru moest werken en zich later bij ons zou voegen. We gingen met de dienstauto naar de oude stad, Taman Fatahilah. Dit is een plein waar gebouwen staan uit de koloniale tijd. Bijv. Een Hollands stadhuis. Van daar liepen we via de Kali Besar (Grote gracht) naar de Engelse brug. Dit is een ophaalbrug uit 1628. Hij werd zo genoemd omdat hij het Nederlandse fort met het Engelse fort verbond.66 Lunch in Cafe Batavia__ Daarna gingen we lunchen in café Batavia. De menu kaart stond achterop de schilderijen aan de muur. Vervolgens naar de oude haven van Jakarta met Klassieke Buginese Schoeners. Gekeken naar het laden en lossen. Alles nog met de hand. Ook beklommen we de uitkijktoren van Fort Culemborg. Vandaar had je mooi uitzicht over de gebouwen uit de Koloniale tijd en de vismarkt. Op één van de gebouwen stond nog een groot VOC logo uit die tijd. Terug met de auto door de kleine straatjes van de stad die je als toerist niet snel ziet. Wat een drukte en een massa voertuigen luid claxonnerend kris kras door elkaar op de weg. s’Avonds met elkaar eten in het HEMA restaurant. Favoriet bij de Indonesische mensen in Jakarta. Daar serveren ze Hollands eten zoals hutspot. Het ziet er alleen niet zo uit als Hollandse hutspot. Daarna gezamenlijk voetbal kijken in ons Hotel. Nederland-Japan, Nederland won met 1-0.
De volgende dag, de dag van ons vertrek terug naar Nederland. ‘s morgens na het ontbijt inloggen op de computer om in te checken voor het vliegtuig van die avond. 73_ Lunch op dag van vertrek in hotel BurabudurOm 13.00 uur werden we opgehaald door Heru, Vincent en een vriend van hen. Op weg naar het vliegveld zouden we samen lunchen. Dat werd lunchen in het restaurant van hotel Borobudur in Jakarta. Dit stond bekend om zijn ossenstaart soep. Wij aten daar een sandwich. Als herinnering kregen we een boek over Indonesië en een houten visitekaartjes doosje met 3 wajang figuurtjes erop. Dat moesten de 3 advocaten voorstellen. Vandaar naar het vliegveld waar we om 16.15 uur waren. Afscheid genomen en de advocaten bedankt voor alles wat ze deze week voor ons hadden gedaan. Om 19.00 uur vertrok ons vliegtuig en met een tussenstop in Kuala lumpur (Maleisië) en tijdsverschil kwamen we om 6.00 uur de volgende ochtend aan in Amsterdam. Daar werden we opgewacht door Janine en Hassan. Met een kop koffie even bijgepraat en toen richting Veenendaal. Onderweg Janine in Utrecht afgezet. Om 8.00 uur waren we thuis.

Al was het niet het doel van deze reis, we hebben ook kunnen genieten van de schoonheid van het land en de hulpvaardigheid en vriendelijkheid van de mensen. We snappen nu ook beter waarom Marc  graag naar Indonesië  op vakantie ging. De cultuur, natuur en de vriendelijke mensen. Onverwacht, ongelofelijk en afgrijselijk dat je als toerist dan toch zoiets vreselijks kan overkomen.